Dzień 3 - u bram piekieł

Dzień zaczęłyśmy śniadaniem pod chmurką, gdzie zaserwowałyśmy sobie chleb tostowy bez opiekania, szynkę, na deser zakąszając kabanosem z Polski. Ale dobre śniadanie to podstawa, zwłaszcza jak się nie wie jakiego rodzaju atrakcje czekają Cię w ciągu następnych kilka godzin.

Po zapakowaniu naszego ślimaczego vana, pojechałyśmy 3km dalej by rozpocząć trekking do gorącej rzeki. W zasadzie wydawało nam się, że podjedziemy bezpośrednio do rzeki, ale rzeczywistość nas zaskoczyła. 3,5 km w górę i hektolitry potu w ubrania, piekielne ekspozycje i ścieżynki wąskie tak, że trzeba było iść noga za nogą, skalne urwiska, wodospady ... Te wszystkie zapierające dech w piersiach przeszkody musiałyśmy minąć, by dojść do strumienia rzeki, w którym przygotowano kąpielisko. Z ogromną przyjemnością wbiłyśmy się w kostiumy kąpielowe i zanurzyłyśmy zmęczone ciała w gorącej wodzie nasączonej wszelakiej maści zdrowotnymi minerałami ... I gdyby nie fakt, że czekała nas droga powrotna oraz dalszy plan dnia, leżałybyśmy tam do końca ... Na szczęście posłuchałyśmy się gospodarza naszego campingu, który podpowiedział, by pójść tam naprawdę rano, albowiem w przeciwnym razie byłybyśmy częścią tego przedpołudniowego ruchu o natężeniu jak na Morskie Oko. Tymczasem przyszło południe, a my byłyśmy gotowe na dalszą drogę.

Kolejnym punktem programu, muszę przyznać, że niezapowiedzianym, było Centrum Lawy w okolicy Hvolsvollur. Nic dziwnego, że żaden blog z lat ubiegłych o nim nie pisał, bo centrum otworzyło się dopiero wiosną tego roku. Centrum oferuje 'atrakcje' jakich doznaje się w chwili wybuchu wulkanu czy trzęsienia ziemi. A te potrafią się różnić. Doświadczyłyśmy symulacji trzęsień ziemi powodowanych przez ruchy lawy, rozchodzenia się płyt tektonicznych czy ruchów magmy. I możecie mi wierzyć, że są to różne trzęsienia ziemi ...
Weszłyśmy też do pomieszczenia, w którym symuluje się skutki wybuchu wulkanu i zderzenia powietrza i pyłu z zimną wodą czy lodowcem. Powstaje para, która ma swoją nazwę, ale mi uciekło, a przez którą widać dokładnie nic. Szłyśmy na czuja kierując się na małą świetlistą kropkę. To było przerażające odczucie, zwłaszcza jeśli uświadamiasz sobie, że tej kropki światła nie ma w realu. Z zimnym potem na plecach opuściłyśmy centrum lawy modląc się, byśmy żadnej z tych rzeczy nie doznały ...

30 km dalej zatrzymał nas Sejlslandfoss. Wodospad, który spada z grzbietów masywu Eyjafjöll, na którym to lodowcu leży również wulkan Eyjafjallajökull, podobno staruszek, ale jednak w 2010 roku jego wybuch sparaliżował na kilka dni ruch lotniczy w całej Europie. Miejsce magiczne pokazujące majestat natury, ale ... dużo ludzi i zimny (chyba już lodowcowy) wiatr.

Kolejne kilometry dalej i docieramy do campingu Skogafoss. Wyjątkowość tego miejsca polega na tym, że w tle rozpościera się wodospad o tej samej nazwie, który zasilany jest przez rzekę biorącą swoje początki z dwóch lodowców Eyjafjöll i Myrdasjokul, a które w tym właśnie miejscu stykają się swoimi jęzorami. Pokonałyśmy 527 schodów, by dotrzeć na punkt widokowy i zobaczyć miejsce, z którego jutro ruszymy na lodowiec. Brrr ...

Tymczasem na dzisiaj kończymy podróże. Delektujemy się piwem viking i rybą z frytkami. Jest dobrze ... :)

Zdjęcia (20)

Komentarze (3)